“στην πολιτική ποτέ ένα παλιό δεν παρήγαγε το νέο”
Των Χρήστου Κηπουρού και Πασχάλη Χριστοδούλου {*}
Μπορεί ένα κοινό χαρακτηριστικό της Λαμπεντούζα και του Καστελόριζου να είναι η μεγάλη τους απόσταση από τις χώρες που ανήκουν, και μπορεί να ευρίσκονται κοντά σε τρίτες χώρες, όμως εκείνο που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι το πληθυσμιακό.
Η μεν Ιταλική Λαμπηδούσα, όπως την αποκαλούν οι Έλληνες ναυτικοί, ενώ έχει διπλάσια περίπου έκταση από το Καστελόριζο, έχει δέκα φορές περισσότερους κατοίκους. Τηρουμένων δηλαδή των αναλογιών θα περίμενε κανείς ένα πενταπλάσιο σε πληθυσμό Καστελόριζο μετά της Μεγίστης, αντί της “Ελαχίστης”, όπως θα έπρεπε να λέγεται. Ελαχιστότατοι υπολογισμοί, αφού στις αρχές του προηγούμενου αιώνα είχε φτάσει στις δώδεκα και πλέον χιλιάδες κατοίκους ενώ σήμερα δεν φτάνει καν στους πεντακόσιους. Οι ομώνυμες ψαροταβέρνες στην Αθήνα δεν έπεσαν ξαφνικά από τους ουρανούς. Για να μην πάμε και σε άλλες περιοχές του κόσμου.
Μια μεγάλη αυτοκριτική ολόκληρης της Πολιτικής Ελλάδας όφειλε παλαιόθεν να ξεκινήσει από το νησί αυτό. Όχι ότι δεν χρειάζονταν να γίνει κάτι ανάλογο σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας αλλά τη στιγμή αυτή στο Καστελόριζο κρίνεται η ίδια η ιστορική συνέχεια της χώρας. Με την πρόσφατη Ελληνοϊταλική συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες με τις μειωμένες επήρειες νησιών να αποτελεί ένα δώρο στην Τουρκία, πέραν του ότι θα έχει απροσδιόριστες, αν όχι καταστρεπτικές παρενέργειες στα της γεωπολιτικής του νησιού αυτού.

Το δίλημμα είναι συγκεκριμένο: Είτε το αδύναμο Ελλαδικό κράτος μετά των θεσμών του θα παρέμβει, τόσο εθνικά, όσο και αναπτυξιακά είτε θα αρχίσουν οι δεήσεις για το Καστελόριζο.

Κανέναν δεν χρειάζεται να προκαταλάβουμε για το τι χρειάζεται να γίνει εφόσον εισακουστεί η πρότασή μας για σύσταση διακομματικής επιτροπής για το νησί. Μοναδική εξαίρεση το γνωστό αρχαιοελληνικό “από Θεού των 12 μιλίων άρξασθαι”. Ας αρχίσουμε δηλαδή με την επίκληση της βοήθειας που προσφέρει ο Θεός, μετά των 12 μιλίων. Θέμα που έπρεπε εδώ και καιρό, ιδίως δε, μετά το πέρα για πέρα παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο, όπως και μετά από τα της Τουρκικής εταιρίας πετρελαίου, να έχει εισαχθεί και ψηφιστεί από την Ολομέλεια της Βουλής και μάλιστα ομόφωνα, για την ομάδα των 5 νησιών. Από τη Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κάσο και την Κρήτη, έως το Καστελόριζο.

Σημειωτέον ότι ειδικά με το σχεδιασμό της Τουρκικής εταιρίας Πετρελαίου, η έρευνά της στην απόσταση από τα 12 έως τα 6 ναυτικά μίλια, όπου και καταλήγει, από Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη, πέραν της εισβολής στην υφαλοκρηπίδα, θα αποτελεί και εισβολή σε εθνικό έδαφος.

Μόνο που αυτό θα συμβεί αφού προηγουμένως επεκτείνουμε την αιγιαλίτιδα ζώνη, τουτέστιν τα χωρικά ύδατα των νησιών αυτών, στα 12 μίλια. Και που όσο δεν το κάνουμε, τόσο νομιμοποιούμε την Τουρκική εταιρία πετρελαίου και το παράνομο μνημόνιο, όσο και παρανομούμε απέναντι στο νόμιμο δίκαιο της θάλασσας.
Όσον αφορά τα της ανάπτυξης του Καστελόριζου, είναι τυφλοσούρτης. Απλά “δει δη χρημάτων”, που θα είναι διαθέσιμα στο επόμενο διάστημα, από διαφορετικά μάλιστα Ευρωπαϊκά ταμεία.
Και δεν χρειάζεται εμείς να προτείνουμε μέτρα, από τις απεριόριστες ποσοστώσεις στα ευγενή αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, έως τα ιχθυοτροφικά. Υπάρχουν στη βιβλιογραφία από προηγούμενες περιφερειακές διαδικασίες ως την εφαρμογή των απλών λογικών συμπερασμάτων. Βέβαια προς δόξα της Δημοκρατικής διαδικασίας, μια νέα ανάλογη διαδικασία στη Μεγίστη, δεν θα είναι περιττή. Κάθε άλλο μάλιστα.
Γιατί τα μπερεκέτια διακομματικών επιτροπών, π.χ. για την ανάπτυξη της Θράκης, τα έχουμε δει. Πέραν του πτωχότατου αποτελέσματος που είχαν, δεν πρόκειται να φέρουν κάτι το σημαντικά ελπιδοφόρο και νέο. Άλλωστε, στην πολιτική ποτέ ένα παλιό δεν παρήγαγε το νέο. Και σήμερα το νέο, αυτό που προέχει πολιτικά, είναι η ιδέα της διακομματικής για το Καστελόριζο.
Τέλος, εάν ο Υψηλός Διακινητής Ρετζέπ Μεχμέτ Γ΄{από το Μωάμεθ} Ερντογάν, αλληθωρίσει και προς την αποσταθεροποιητική επέκταση των εξαγωγών προσφύγων προς το Καστελόριζο, τότε η χώρα μας πέραν της προστασίας από τον παρόντα εκεί ένστολο στόλο, διαθέτει και άλλη μια επιλογή. Τη λειτουργική σύνδεση μεταξύ του νησιού και της λοιπής Ελλαδικής ενδοχώρας.
Και μπορεί αυτό να μη χρειαστεί καν αφού αναμένεται η τροποποίηση των Ευρωπαϊκών κανόνων του προσφυγικού, σύμφωνα με την οποία, όπως από καιρό προτείναμε, δεν θα προβλέπονται πλέον δομές φιλοξενίας και ταυτοποίησης προσφύγων σε εδάφη Ευρωπαϊκών κρατών.
Θα μένει λοιπόν μόνο μια εκκρεμότητα: Ο γνωστός “εις οιωνός άριστος” ως προς τις εισβολές Τουρκικών ερευνητικών σκαφών στην Ελλαδική υφαλοκρηπίδα ή στην Αιγιαλίτιδα ζώνη ή και σε αμφότερες ταυτόχρονα. Μόνο που η χώρα μας θα έχει ήδη κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της. Και ό,τι δεν θα σταματήσει να το πράττει. Με την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης και επόμενα των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, αρχής γενομένης από την ομάδα των πέντε αυτών νησιών, να ταυτίζεται με μια άλλη αρχή. Αυτήν που είναι το ήμισυ του παντός Αιγαίου.
Σημειώσεις

Εικόνα Α, πηγή: εφημερίδα Καθημερινή 2 Ιουνίου 2020,

Εικόνα Β, πηγή: @CERCIYES, MFATurkey, 2 Ιουνίου 2020,
_____________

{*} Ο πρώτος Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}, ο δε δεύτερος, Δήμαρχος Σουφλίου {1994-1998},

Εικόνα Α, πηγή: εφημερίδα Καθημερινή 2 Ιουνίου 2020,

Εικόνα Β, πηγή: @CERCIYES, MFATurkey, 2 Ιουνίου 2020,