ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

Αντί μιας κλασικής αρθρογραφίας, παραθέτω παρακάτω αποσπάσματα από την ομιλία του Δημήτρη Μπουρνού, τέως Προέδρου ΤΕΔΚ Ν. ΛΕΣΒΟΥ, στην τιμητική εκδήλωση για τον ΝΟΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, στις 05/08/2009 στη Μυτιλήνη.

Οι μέρες κυλούσαν όμορφα. ΄Ομως πόσο κρατάνε στον τόπο μας οι μικρές χαρές; Οι ερπύστριες των τανκς της δικτατορίας ισοπέδωσαν την Ελλάδα, τα οράματά μας, την εκπαίδευση, την ίδια τη ζωή μας. Τώρα άνοιγε ένα καινούριο κεφάλαιο.

» Πρέπει να λες καμιά φορά όχι

στον Πατέρα όχι στη Μητέρα

όχι στον Δικτάτορα»                    γράφει ένας Γάλλος ποιητής

» Η σκιά της δικτατορίας έπεσε βαρειά πάνω στην εκπαίδευση. Η λογοκοπία θριάμβευε. Ο πλάνος και κενός λόγος κορδακιζόταν. Χρέος του εκπαιδευτικού σε τέτοιους δύσκολους καιρούς είναι να περισώσει την ψυχή των μαθητών του που την εκπλειστηριάζανε κούφιοι και ανέντιμοι, φανατικοί και καιροσκόποι λογάδες. Συνέχισα να διδάσκω (γράφει ο Νότης ).΄Ομως ο λόγος μου τώρα έγινε περισσότερο υπαινικτικός και γι αυτό περισσότερο λιτός. ΄Εγινε σηματοδοτικός. Οι μαθητές μου πιάνανε το μήνυμα. Το έβλεπα στα μάτια τους που άστραφταν ξαφνικά, στο χαμόγελό τους. ΄Ενας κώδικας μυστικός είχε αναπτυχθεί ανάμεσά μας»

Παρά τους δύσκολους καιρούς προσπαθεί να κάνει όχι μόνο δημιουργικό αλλά και χαρούμενο μάθημα, διανθίζοντας μαθητικά περιστατικά αλλά και τη διδασκαλία του με χιούμορ συχνά σατυρικό και καυστικό.

Μια μέρα στα τέλη του 1968 δεύτερη χρονιά της χούντας, μπαίνοντας στην τάξη βλέπει να περιφέρουμε μια πρόχειρη κάλπη και να ψηφίζουμε: » Τί κάνετε εδώ βρε;» «Με ποιό δικαίωμα βρε ψηφίζετε εσείς και εμείς δεν μπορούμε να ψηφίσουμε;» φώναξε δήθεν επικριτικά αλλά με το γνωστό σατυρικό του χαμόγελο! Μας μάθαινε να αγαπούμε την τέχνη που «…η σχέση της με την ζωή είναι όπως το κρασί με το Σταφύλι!»

Αλλά ας του ξαναδώσουμε το λόγο για τα πιο δύσκολα: «΄Ομως ο κλοιός όλο και έσφιγγε γύρω μου. Μέρες του Πάσχα του 69, λίγο πριν πάρω το δρόμο για την Κάρπαθο, με κάλεσε ο Ανώτερος Διοικητής της Χωροφυλακής. Με ρώτησε: Γιατί δεν συμμετέχεις εσύ σε καμιά εκδήλωση για την Εθνική μας Κυβέρνηση; Γιατί δεν εκφωνείς έναν λόγο; Τί προσφέρεις, επιτέλους, εσύ στην πατρίδα; Του αποκρίθηκα: Διδάσκω στο Γυμνάσιο. Τί διδάσκεις, με ρώτησε. Τον Ρήγα, τον Σολωμό, τον Μακρυγιάννη, τον Κάλβο, του αποκρίθηκα. Με κοίταξε σκληρά χωρίς να καταλαβαίνει ωστόσο  την σημασία των λόγων μου. Και εγώ μέσα μου:

«… Aι, όσον είναι

τυφλή και σκληροτέρα

η τυραννίς τοσούτον

ταχυτέρως ανοίγονται

σωτήριοι θύραι…»

Οι εγκάθετοι της «Εθνικής Κυβερνήσεως» δεν τον ανεχόταν στο Σχολείο.

Του κοινοποίησαν δυσμενή μετάθεση στην Κάρπαθο για εκείνον και την σύζυγό του. Ζήτησε να του προκαταβάλουν τα έξοδα μετακίνησης! Πέρασαν 15 μέρες και ήρθε νέα εντολή να φύγουν ΑΠΡΟΦΑΣΙΣΤΩΣ και άμεσα για την Κάρπαθο!!

Τσεκουριά για τις νεανικές μας ψυχές. Για δύο βδομάδες  η Γ΄Λυκείου, η τάξη του, διέλυσε αφού ελάχιστοι μαθητές πήγαιναν. Μας έφεραν αντικαταστάτη έναν έφεδρο Αξιωματικό Φιλόλογο, για να μας συμμορφώσει, αλλά τα βρήκε μπαστούνια και μαζεύτηκε. Ο κύριος Λυκειάρχης μας κατήγγειλε στην Ασφάλεια ως ΕΝΖΥΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΕΩΣ.

΄Οταν γυρίζει ο Νότης για διακοπές του λέω: «Δάσκαλε θα΄ναι δύσκολα στην Κάρπαθο, δεν θα έχεις άνθρωπο να μιλάς ανοιχτά» «Κάνεις λάθος λέει, μιλώ με τον Διοικητή Ασφαλείας.. όλοι εκεί είναι με δυσμενείς μεταθέσεις…»

Σε λίγους μήνες η Χούντα απολύει και τον Νότη και την Εύη τη συζυγό του, διότι κατά την έννοιαν του άρθρου 3 του Αναγκαστικού Νόμου 516 του 1948 είχαν «…επιβουλευτεί μέρος ή όλον της Επικράτειας».

Τον συναντώ τυχαία στην Αθήνα στενοχωρημένο και προβληματισμένο να προσπαθεί να θρέψει την οικογένειά του με φροντιστήρια όπου τολμούσαν να τον δεχθούν.

Τον ξανασυναντώ το 1971 χαρούμενο αφού ο ΄Αρειος Πάγος τον δικαίωσε και επανήλθε στην Δημόσια Εκπαίδευση με το σπαθί του, όπως αργότερα και την σύζυγό του. Πρόεδρος στον ΄Αρειο Πάγο ήταν ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Στασινόπουλος που κρατούσε κάποιες αποστάσεις από την Χουντική Κυβέρνηση. Παίρνει όλους τους καθυστερούμενους βαθμούς και γίνεται Γυμνασιάρχης και Επιθεωρητής, ασκώντας τα καθήκοντά του με αρχές και δικαιοσύνη…-