Δεν με εκπλήσσει ο διαγωνισμός πατριδολαγνείας που διαπιστώνουμε όλοι νομίζω με αφορμή τα περιστατικά στις Φέρες. Ποιος αγαπάει πιο πολύ την πατρίδα, που είναι ακριβώς το σημείο, αν οι Τούρκοι έστησαν το τσαντίρι τους δίπλα από το έδαφός μας, αν μπήκαν ή δεν μπήκαν στην ελευθέρα γη.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους, τους οποίους έχουμε συνηθίσει να τους χαρακτηρίζουμε αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, για τους οποίους ένιωσα έκπληξη συζητώντας μαζί τους για τις εθνικές τους ιδέες. Αριστερούς που έχουν εκφωνήσει πανηγυρικό για την επανάσταση του 1821 που αν δεν τους γνώριζα θα θεωρούσα ότι έχουν συγγραφεί από δεξιούς. Έχω γνωρίσει «ακροδεξιούς» που τελικά δεν είναι τόσο δεξιοί όσο φαίνονται ή όσο θα τους περίμενα το 1996. . .

Η πατρίδα είναι μία και ο πατριώτης είναι αυτός που θα την υπηρετεί, όποια κυβέρνηση είναι στην εξουσία. Θα υπηρετεί την πατρίδα με κάθε νόμιμο τρόπο.
Δεν θα κάνω μαθήματα ηθικής, περί δήθεν πατριωτών φοροφυγάδων, μακεδονομάχων που γεμίσουν βενζίνη στα Σκόπια και υπερπατριωτών που έφτιαξαν τα μαγαζιά τους με υλικά από την Αδριανούπολη. Δεν είμαι δάσκαλος για να κάνω μαθήματα πατριωτισμού.
Αυτό που πιστεύω όμως και είμαι απόλυτος σ’ αυτό είναι το ότι ο κάθε πατριώτης οφείλει να είναι πατριώτης σε κάθε στιγμή της ζωής του.

Όσον αφορά στις Φέρες, είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι οι Τούρκοι αποφάσισαν να πάνε έτσι ξαφνικά. Πήγαν για να στήσουν νέα ένταση, εκμεταλλευόμενοι την κάθε ευκαιρία να γονατίσουν την Ελλάδα. Το έπραξαν στις Καστανιές, το πράττουν εδώ και δεκαετίες σπρώχνοντας εκατοντάδες χιλιάδες άτομα να περάσουν παράνομα τα σύνορα.
Και ο υπουργός και οι αρχηγοί των κομμάτων, πρέπει να γνωρίζουν τα πραγματικά περιστατικά κι όχι αυτά που μεταδίδουν από δω κι από εκεί, άνθρωποι οι οποίοι η μόνη επαφή που έχουν με τον Έβρο, είναι από το μάθημα της γεωγραφίας της πέμπτης δημοτικού (ο Έβρος παράγει ζάχαρη, σιτάρι, καλαμπόκι, πρωτεύουσά του είναι η Αλεξανδρούπολη).

Στα θέματα της Θράκης, έχω αναφερθεί πολλές φορές. Συναντώ ανθρώπους και πιάνουμε κουβέντα με αφορμή κάποιο κείμενο. Μιλάμε, συγκινούμαστε και παίρνουμε δύναμη, ότι είμαστε πολλοί. Ότι δε θα γονατίσουμε.
Γνωρίζω πολλούς πατριώτες και είμαι περήφανος για τον πατριωτισμό τους.
Δεν το φωνάζουν, δεν κατέβηκαν στις συγκεντρώσεις για τη Μακεδονία, μίλησαν όμως κλαίγοντας στα εγγόνια τους για την Μακεδονία. Μετέφεραν την σπίθα.

«Στον Έβρο είμαστε λίγο παραπάνω πατριώτες. Σηκώνουμε ψηλότερα τη σημαία», μου είπε μία μέρα η φίλη μου η Φωτεινή πίνοντας καφέ στο βιβλιοπωλείο της στην Αλεξανδρούπολη.
Το πιστεύω αυτό. Το ζω. Το νιώθω. Το βλέπω στα περήφανα γηρατειά που συνομιλώ στα χωριά μας.

Κι όμως στον Έβρο, δεν απαιτήσαμε, γιατί ίσως είμαστε λίγο παραπάνω . . .πατριώτες, άλλη φορολογία, άλλους δρόμους, άλλη αντιμετώπιση.
Γιατί ακόμη δεν βρέθηκε ο πατριώτης, ο οποίος θα αποφασίσει να επιδοτεί αυτούς που διατηρούν κοπάδια μία ανάσα από τα σύνορα, πάνω στην όριο γραμμή, ο πατριώτης που θα ιδρύσει σχολή μελισσοκομίας, που θα πολλαπλασιάσει τον αριθμό των φοιτητών προσφέροντας τους δωρεάν διαμονή και πόσα ακόμη για να τον μνημονεύουμε ως ήρωα της επανάστασης.
Γιατί αυτό χρειαζόμαστε, μία επανάσταση.
Μία επανάσταση για όλη την ακριτική Ελλάδα.

Γιάννης Τομαδάκης