Το πανάρχαιο αυτό έθιμο ξεκινά από τα Διονυσιακά δρώμενα και φθάνει στα χρόνια της τουρκοκρατίας.
Το έθιμο αναβιώνει την Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου στο Χειμώνιο
Πρωί πρωί στους πέντε μαχαλάδες (γειτονιές) του Μ.Ζαλουφιού. ξεκινούσαν τα παλικάρια για να ντύσουν τον Μπομποσιάρη και την γυναίκα του.
Ένα παλικάρι ντυνόταν με μακριά γούνα, με το μαλλί προς τα έξω. Στο κεφάλι έβαζε μια κατσαρόλα με σαρίκι, το πρόσωπό του το μαύριζαν με κάρβουνο, στη μέση του έβαζαν μια τριχιά όπου κρεμούσαν κουδούνια και στο χέρι του κρατούσε ένα χοντρό ρόπαλο. Και ένα άλλο παλικάρι ντυνόταν γυναίκα, με γυναικεία παραδοσιακή φορεσιά. Στο κεφάλι είχε μαύρο τσεμπέρι, τεχνητές πλεξούδες, χάντρες, βραχιόλια, ένα μικρό μαντηλάκι για το χορό και κρατάει ένα καλάθι.
Αυτούς τους συνόδευαν μουσικά όργανα, ένας άλλος κρατούσε καλάθι για το κρέας, άλλος δισάκι για το αλεύρι κι άλλος ένας κουμπαρά για τα λεφτά.
Οι άντρες που συμμετείχαν στο έθιμο είχαν ένα κόκκινο σημάδι στο αριστερό μάγουλο τους και όργανα που συνοδεύουν τους κατοίκους στο τραγούδι.
Τραγουδούν για την νέα που είναι στο παραθύρι και το καλό κρασί του αφέντη. Σε κάθε σταυροδρόμι τραγουδούν και χορεύουν όλοι μαζί με την συνοδεία της γκάιντας.
Ο Μπομποσίαρης και η γυναίκα του τρέχουν από σπίτι σε σπίτι να χαιρετήσουν τους νοικοκυραίους όπου ο Μπομποσιάρης χοροπηδάει ώστε να κάνουν θόρυβο τα κουδούνια του και χτυπάει με δύναμη το ρόπαλο του στην γη. Αυτό στοχεύει στη βλάστηση και στην καρποφορία της γης.
Έχει επικρατήσει η εκδοχή ότι με αυτό τους το έθιμο έκαναν αναπαράσταση της φυγής του Ιωσήφ και της Παρθένου Μαρίας, όταν ο Ηρώδης είχε διατάξει την σφαγή των αγοριών μέχρι δύο ετών.
Αφού περάσουν όλα τα σπίτια του χωριού καταλήγουν στην πλατεία του χωριού όπου στήνεται γλέντι.
+-