Όπως σε πολλά κοινωνικά ζητήματα, έτσι και στο θέμα του θρησκευτικού διαχωρισμού στην Βρετανία, το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε ως μέσο έκφρασης του μίσους που κυρίευε και κυριεύει ακόμα και τώρα τις καρδιές των Βρετανών. Όταν λοιπόν το ποδόσφαιρο αποτελεί από την φύση του ένα είδος κοινωνικού διαχωρισμού, πως θα ήταν δυνατόν να μην υπάρξουν κρούσμαατ βίας, ρατσιστικών συμπεριφορών και άλλων απαράδεκτων για αθλητικό γεγονός περιστατικών?
Καλώς ή κακώς πολλές απ’τις ομάδες της Β. Ιρλανδίας και της Σκοτίας εκφράζουν ή αποτελούνται, πλήρως από Προτεστάντες ή Καθολικούς.
Οι δύο ομάδες που είναι γνωστές, σε όλο τον κόσμο για την συνδυασμένη εξωγηπεδική και αγωνιστική τους κόντρα, δεν είναι άλλες  απ’την Σέλτικ (Καθολικοί) και την Γκλάσκοου Ρέηντζερς (Προτεστάντες). Με το πέρασμα των χρόνων φάνηκε ότι κυρίως η Ρέηντζερς είχε ανάμειξη στο ζήτημα του «σεκταριανισμού», όμως θα ήταν απλοϊκό να υποθέσουμε ότι καμία άλλη ομάδα δεν είχε συμμετοχή σε αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Αναμφισβήτητα όλες οι μεγάλες ομάδες της Σκοτίας έχουν παίξει κάποιο ρόλο, είτε με το πως θα αντιμετωπίσει τέτοιες συμπεριφορές από φιλοξενούμενους οπαδούς. Απ’την άλλη πλευρά, παρά το ότι η Σέλτικ φαινόταν συνήθως ως το θύμα αυτής της κατάστασης, δνε πρέπει να αγνοηθεί και ο δικός της ρόλος στην διατήρηση του προβλήματος μέσα στα χρόνια. Πάντως, οι άνθρωπο της Σέλτικ, η οποία αρχικά δημιουργήθηκε ως φιλανθρωπικό ίδρυμα από Ιρλανδούς μετανάστες, δεν είχαν ποτέ υιοθετήσει, όπως είχαν κάνει αυτοί της Ρέηντζερς, μια ρατσιστική πολιτική προσλήψεων. Βέβαιας, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν είχαν προσπαθήσει, πιθανότατα θα είχαν αποτύχει. Δεδομένης της επικράτησης των Προτεσταντών στην κοινωνία της Σκοτίας την εποχή της δημιουργίας της Σέλτικ, είναι απίθανο μια πλήρως καθολοκή ομάδα να κατάφερνε ή να τις επιτρεπόταν να συναγωνιστεί Προτεσταντικές ομάδες.
Χαρά Καλαμογιώργου