Συζητούσα με ένα νέο πρόεδρο χωριού σχετικά με το χωριό και τα προβλήματά του.
Δεν έχει σημασία ούτε το χωριό, ούτε ο πρόεδρος. Άλλωστε όσοι ξεκινούν να “διοικούν” μία κοινότητα, πάνω κάτω τις ίδιες ανησυχίες έχουν.
Ο πρόεδρος μου έλεγε για τις λάμπες, για τα σκουπίδια, για τις λακκούβες. Μου είπε και για την παιδική χαρά, που το χωριό του δεν έχει αυτή που θα έπρεπε.
Αυτά βλέπουν, αυτά βλέπουμε, αυτά νομίζουμε ότι είναι τα βασικά μας προβλήματα. Ίσως να είναι και αυτά, ενταγμένα σε μία σειρά προβλημάτων. . .

Πρόεδρε, φίλε πρόεδρε, εσύ που συζητήσαμε κι εσύ που δεν θα συζητήσουμε. Γνωρίζουμε καλά το ποιες είναι οι δυνατότητες. Είμαι σίγουρος ότι, όλοι επιθυμούμε το παραπάνω.
Γι’ αυτό σου είπα.
Μάζεψε τα παιδιά του χωριού και δώσ’ τους την ευκαιρία κάθε Σάββατο, όποια μέρα μπορούν, να ασχοληθούν δημιουργικά και να αγαπήσουν ακόμη περισσότερο το χωριό τους.
Άνοιξε την κοινότητα, μετέτρεψέ τη σε χώρο δημιουργίας και απασχόλησης.
Βρες γιαγιάδες που λένε καλά παραμύθια, βρες γιαγιάδες που πλέκουν, βρες παππούδες που φτιάχνουν μαγκούρες και βάλε τα παιδιά να ζήσουν το σήμερα, μαθαίνοντας για το παρελθόν.
Δώσε διέξοδο στους γονείς, στις μητέρες, στα παιδιά.
Κάνε εθελοντές να θέλουν να έρθουν στο χωριό σου και να μάθουν στα παιδιά.
Δώσε ακόμη μία ευκαιρία χωρίς κόστος.
Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε.
Τόλμα και σίγουρα, αν το πιστέψεις θα είσαι ο πιο πετυχημένος πρόεδρος.
Γιάννης Τομαδάκης