Σχολείο δεν είναι μόνο η ημέρα του αγιασμού
Γέμισε το διαδίκτυο συναισθήματα, ευχές, σκέψεις και αναμνήσεις. . . με αφορμή την αυριανή μέρα. Κι όμως αύριο, δε θα πάνε όλα τα παιδιά σχολείο. Αύριο δεν θα είναι όλοι με χαμόγελα ή δάκρυα στα μάτια. Δε θα γίνουν όλοι μεγάλα παιδιά, δεν θα είναι όλοι οι γονείς χαζογονείς.
Όλοι βλέπουμε το σπίτι μας, κάποιοι το σπίτι του γείτονα.
Γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να τους μοιάσουν. Γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να τους ξεπεράσουν.
Γονείς, που γίνονται γονείς περισσότερο απ’ όσο πρέπει.
Γεμάτα πρέπει και μη.
Να είναι τα παιδιά μας καλά, να μην κάνουν φασαρία, να είναι άριστοι μαθητές κι ας τα λένε «φυτά». Άλλωστε θέλαμε μέσα μας να ήμασταν το «φυτό» της τάξης, αλλά δεν μπορέσαμε, οπότε ξεσπούσαμε στον εύκολο στόχο.
Πόσοι θα σκεφτούν αύριο τη μητέρα που δεν έχει να αγοράσει στο πρωτάκι την καινούργια και την πρώτη σχολική τσάντα;
Τη μητέρα που συνάντησα να αγοράζει μεταχειρισμένα παπούτσια στο παιδί της;
Πόσοι θα σκεφτούν το πρωτάκι που δεν θα πάει με τα ακριβά αθλητικά, τον ζελέ στα μαλλιά;
Πόσοι θα σκεφτούν τον πατέρα που δεν θα έχει το ακριβό κινητό για να φωτογραφίσει το βλαστάρι του;
Πόσοι θα προσπαθήσουν να κρύψουν τις παραπάνω «αδυναμίες» για να μην προκαλέσουν συναισθήματα των άλλων γονέων;
Πόσοι θα μάθουν άραγε για το παιδί που δεν θα πάει σχολείο;
Το σχολείο δεν είναι ούτε χώρος καλλιστείων για γονείς, ούτε επίδειξης. Κάθε επίδειξης.
Στο σχολείο και είμαι υπέρ του δημόσιου σχολείου, δεν είναι σχολείο μόνο για τους μαθητές.
Είναι το σχολείο που όλοι μας πρέπει να δίνουμε και να λαμβάνουμε μάθημα ανοχής, αγάπης, αλληλεγγύης, κατανόησης.
Είναι το σχολείο που τα συμπεράσματα δεν βγαίνουν από τα ρούχα, την εμφάνιση, τη συμπεριφορά.
Είναι το σχολείο που δεν πρέπει να περιορίζει κανέναν γονέα από το να έχει συναισθήματα χαζογονέα, γιατί δεν μπορεί να προσφέρει όσα μας έχουν «επιβάλλει» να προσφέρουμε στα παιδιά μας.
Και βέβαια σχολείο δεν είναι μόνο η ημέρα του αγιασμού.
Ας αλλάξουμε, για να μην σκεφτόμαστε τα πόσα συγγνώμη θα πρέπει να πούμε, για όσα λάθη κάναμε, όταν πηγαίναμε σχολείο. . .
Γιάννης Τομαδάκης