«ΕΚΑΤΑΙΟΣ»  ΕΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΛΟΓΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

 Πρώτο  Διεθνές  Συνέδριο  υπό  την  Αιγίδα  του  Ελληνικού Ανοικτού 

Πανεπιστημίου    » Τα  πέτρινα  μανιτάρια  της  Θράκης»

  Οι  εργασίες  που  παρουσιάζονται  εδώ  αντιπροσωπεύουν  τη  συμβολή  στο  πρώτο  Διεθνές Επιστημονικό  Συνέδριο  με  θέμα ‘‘Τα  πέτρινα  μανιτάρια  της  Θράκης’’που  έλαβε  χώρα  στην Αλεξανδρούπολη  από  τις  28  έως  τις  30  Οκτωβρίου  του  2011,  και
 συγκέντρωσε  επιστήμονες από  τις  Ηνωμένες  πολιτείες  της  Αμερικής,  την  Ιταλία,  Βουλγαρία  και  Ελλάδα. Οι  επιστήμονες ανήκουν  σε  διάφορους  κλάδους  έρευνας  όπως  της  αρχαιολογίας,  γεωλογίας,  ανθρωπολογίας, ιστορίας  της  τέχνης, μυθολογίας,  κλασικής  φιλολογίας  και  θεολογίας που  ανέλυσαν  και ερμήνευσαν  τους  πέτρινους  μανιταροειδείς  σχηματισμούς  οι  οποίοι  είναι  είτε  φυσικοί  σχηματισμοί είτε
 αποτέλεσμα  ανθρώπινης  επέμβασης,  που  αρχίζουν  να  εμφανίζονται  στην  προϊστορία  και επεκτείνονται  μέχρι  την  ελληνιστική  εποχή,
 κατά  την  οποία  βρίσκουμε  μανιτάρια  πάνω  σε ταφόπετρες,  μέσα  σε  πλαίσια,  που  αποδεικνύουν   την  ιερότητα  της  χρήσης  τους
ως  δείκτες νεκροταφείων  ή  λατρευτικών  χώρων  για  την  εκστατική  ιεροτελεστία  της  αμπελουργίας. Όλα  αυτά υποδηλώνουν  ότι  τα  μανιτάρια  που  απεικονίζονται  σ’ αυτούς  τους  χώρους  ήταν  ψυχοτρόπα  και τα  χρησιμοποιούσαν  ως  ενθεογενή  ή  ως   ιερά  μέσα  επικοινωνίας.
  Το  μανιτάρι  ερμηνεύονταν  ως  ο  φαλλός  της  Γης,  συμβόλιζε  τον  δίσκο  του  ήλιου  και  έδειχνε το  ιερό  σημάδι  για  την  είσοδο  σ’ αυτό  που  το  συμπληρώνει,  δηλαδή  στην  μήτρα  της  θεάς Γης.. Αυτό  φαίνεται  από  τις  ιερές  σπηλιές  και  τις  ταφικές  κόγχες  που  έχουν  λαξευτεί  στις πλαγιές  των  βράχων.
  Ο  θεός  που  συνδέεται  με  αυτές  τις  σαμανικές  τελετές  έχει  επιβιώσει  στους
ιστορικούς  χρόνους  ως  Σαβάζιος,  ο οποίος  ήταν  ή  ο  Δίας  ή  ο  Διόνυσος,  το  μυστηριακό  τέκνο της  μεγάλης  Μητέρας,  είτε  της  Κυβέλης  από  την
ανατολή  και  των  ανάλογων  μορφών  της  από την  εγγύς-ανατολή, είτε  της  ελληνικής  Ρέας  της  κρητικής  σπηλιάς  του  όρους  Δίκτη. Τον αναγνώριζαν  ακόμη  σαν  λατρεία μανιταριού  στην  Αθήνα  της  κλασικής  εποχής,  και  οι  τελετές του  ήταν  συγκρητιστικές,  προσδιορίζοντας  τον
  με  τον  περσικό  Μίθρα, τον εβραϊκό Γιαχβέ, τον Χριστό,  και  τον Ορφικό  Φάνη.
  Η  φύση  της  αρχικής  τελετής  αναπαριστούσε  την  μετάβαση  σε  μια  κοσμική  επικοινωνία.  Αυτή η  επικοινωνία  γινόταν  μέσω
μιας  Ευχαριστίας  με  ψυχοτροπικές  ουσίες  και  ερμηνεύονταν  ως απελευθέρωση  από  τα  δεσμά  της  ενσάρκωσης – που  αντιπροσώπευε  το  σπήλαιο  ή  ο  θάλαμος ταφής  όπου  γινόταν  η  τελετή –  στην  ανάβαση  προς  το  »Εμπύρειον».