* Του Νικόλαου Παπανικολόπουλου

Τα τελευταία 37 χρόνια οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενεργώντας μικροκομματικά και μικροπολιτικά, εξέθεταν η μια την άλλη στα θεσμικά όργανα της Ε.Κ/Ε.Ε, εκθέτοντας ουσιαστικά την ίδια τη χώρα. Τα οδυνηρά αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι μας σήμερα. Το επί μισό αιώνα φλερτ της πατρίδας μας με την ΕΥΡΩΠΗ φαίνεται να τελειώνει άδοξα.   

 

 «Το όνειρο»  (1961 – 1980)

Το 1961, η Ελλάδα (κυβέρνηση ΕΡΕ ) συνήψε με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ)  Συμφωνία  Σύνδεσης, η οποία προέβλεπε ρητά την προοπτική της πλήρους ένταξής της σε αυτή.

Η Συμφωνία  ουδέποτε εφαρμόστηκε ομαλά, αφού από το 1961 μέχρι το 1974, μεσολάβησαν 17 κυβερνήσεις οι περισσότερες των οποίων ήταν υπηρεσιακές,  αποστασίας και δικτατορικές.

Η Ελλάδα (κυβέρνηση ΝΔ ) τον Ιούνιο 1975,  υπέβαλε αίτηση προσχώρησης όχι τόσο για οικονομικούς όσο για πολιτικούς λόγους. Το ζητούμενο της εποχής, μετά την επτάχρονη δικτατορία, ήταν η επίτευξη πολιτικής σταθερότητας, η εδραίωση των δημοκρατικών θεσμών και η ενσωμάτωση στη «Δύση».

Την 1η Ιανουαρίου 1981, η Ελλάδα  έγινε  το δέκατο πλήρες μέλος της Ε.Ο.Κ.

 

 «Οι πρώτες ελπίδες» (1981 – 1995)

Πριν περάσει ένας χρόνος από την ένταξη, ο ελληνικός λαός  επέλεξε  την πρώτη σοσιαλιστική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) στην ιστορία της χώρας, η οποία δήλωνε προεκλογικά και μετεκλογικά αντίθετη στην Κοινότητα και στη γραμμή που ακολουθούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις  για ευρωπαϊκή πορεία.

Παρόλα αυτά η ιδια κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ), τον Οκτώβριο του 1985, έκανε για πρώτη φορά αίτημα «συνδρομής»- δανεισμού στην Ε.Ο.Κ.  για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας. Το αίτημα έγινε δεκτό.

     Στα πλαίσια νέου ελληνικού αιτήματος «συνδρομής», το Μάρτιο του 1990 η Κοινότητα,  το ενέκρινε αλλά με αυστηρούς όρους και συγκεκριμένα τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπάλληλων κατά 10% την τριετία 1991-1993 αναφέροντας μάλιστα στην απόφαση χορήγησης του δάνειου ρητά τον αριθμό 525.000. Φυσικά ο όρος από ελληνικής πλευράς δεν τηρήθηκε αν και υπήρξε προειδοποιητική επιστολή του Προέδρου της Επιτροπής J. Delors στον Έλληνα πρωθυπουργό ( Μάρτιος 1990).

 

 «Οι αλχημείες»  (1996 – 2004)

     Τον Ιανουάριο του 1996, με την ανάδειξη νέου πρωθυπουργού (Κ. Σημίτη), διαφάνηκε ότι τα ηνία της χώρας τα πήρε ένας ευρωπαϊστής πρωθυπουργός. Τότε, πολλοί πίστεψαν ότι ήρθε η ώρα, η Ελλάδα, από προβληματικός εταίρος να μετεξελιχτεί σε παραγωγικό.

Η νέα κυβέρνηση, για να δείξει τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό και τη δημοσιονομική της πειθαρχεία στις υποδείξεις της Κοινότητας  υιοθέτησε για τις προσλήψεις στο δημόσιο, την πολιτική « 6 προς 1» για να καλυφτεί δήθεν και το χαμένο έδαφος του « 3 προς 1» που απλά και μόνο είχε εξαγγελθεί το 1991.

Βέβαια, ουδέποτε εφαρμόστηκε ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Η κυβέρνηση Σημίτη, των ευρωπαϊστών ή εκσυγχρονιστών όπως την αποκαλούσαν, παρουσιάστηκε με στρατηγικό στόχο την προετοιμασία της χώρας για ένταξη στην οικονομική και νομισματική ένωση (Ο.Ν.Ε).

Οι  πρόσφατες αποκαλύψεις των «New York Times» με απλά λόγια λένε ότι η κυβέρνηση Σημίτη κορόιδεψε και την Ένωση (μπήκαμε στην ΟΝΕ και από 01-01-2001, το Ευρώ έγινε και νόμισμα της Ελλάδας με ψεύτικα στοιχεία) αλλά και την ελληνική κοινωνία, την οποία τάιζε με μύθους για την «ισχυρή οικονομία», ενώ απέκρυβε τα πραγματικά δεδομένα.

Η ανακίνηση του θέματος, από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, για το πώς μπήκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ, επιβάρυνε την ούτως ή άλλως δύσκολη θέση της χώρας μας. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά με αυτή την έννοια, επιβαρυντική ήταν για τη χώρα μας και η αποκάλυψη, από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, των ψευδών στοιχείων που έδινε στην Ένωση η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή.

 «Η αρχή του τέλους»  (2005 – 2011)

Αν και η νέα κυβέρνηση  (ΝΔ) εξήγγειλε, το Μάρτιο 2004, την επανίδρυση του κράτους και τον  περιορισμό του δημόσιου τομέα,  όπως πρόσταζε και η ΕΕ, όχι μόνο δεν κατάργησε  ΔΕΚΟ αλλά δημιούργησε εκατοντάδες νέους Οργανισμούς και Επιτροπές. Το ίδιο έκανε και η σημερινή κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ), τα δυο τελευταία χρόνια.

Αντί να εφαρμόσουν άμεσα  την Κοινοτική Οδηγία για την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, συνεχώς  το ανέβαλαν. Αναγκάστηκαν, από την Τρόικα, στην ψήφιση-η εφαρμογή του δεν έχει ακόμη αρχίσει- του σχετικού νόμου (Ν. 3919/2011) αρχές του 2011 για να πάρουμε την έκτη δόση.

Τώρα, υπό την απειλή της «τρόικα» ακόμα  ψαχνόμαστε για το πώς θα περιορίσουμε το σπάταλο κράτος, ποιες δημοσιές επιχειρήσεις, οργανισμούς, ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ θα συγχωνεύουμε ή θα καταργήσουμε και πόσους υπαλλήλους θα στείλουμε στην «εφεδρεία». Τώρα, το «3 προς 1» και «6 προς 1» γίνεται«10 προς 1» και ποιος γνωρίζει τι ακόμη επώδυνο θα ακολουθήσει.

.***

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεν είναι άμοιροι ευθυνών.

Φταίνε για το παρελθόν αλλά και για το τώρα. Τώρα, γιατί, ενώ είμαστε στο χείλος του γκρεμού, αυτοσκοπός των μεν, είναι να κρατηθούν στην εξουσία, των δε, να αναρριχηθούν σε αυτή.

Δεν έχουν την τόλμη να πουν την αλήθεια την οποία άλλωστε και ποτέ δεν μας είπαν. Δεν έχουν την τόλμη να ζητήσουν συγγνώμη.

Γι αυτό οι πολίτες διαμαρτύρονται.

Διαμαρτύρονται ανήμερα της εθνικής επετείου. Μέρα που κορυφώνεται το πατριωτικό τους συναίσθημα.

Διαμαρτύρονται για να αποφευχθεί μια ιστορική τραγωδία. Διαμαρτύρονται μήπως και συνετιστούν οι αυτουργοί της καταστροφής που δυστυχώς επιμένουν ότι οι ίδιοι θα μας σώσουν- σήμερα ή αύριο- από την καταστροφή.

 

Αλεξανδρούπολη   Οκτώβρης  2011

*Πτυχιούχος Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών