Το μυθιστόρημα της Κωνσταντίνας Χαριτάκη μιλά στην ψυχή μας
«Να ανακαλύψουμε τη δύναμη και να χορέψουμε το δικό μας πεντοζάλη»
«…Μερικές φορές για να λύσουμε το πρόβλημα, χρειάζεται να βγούμε έξω από αυτό, «out of the box» όπως λέει κι ένας αγαπημένος μου άνθρωπος. Έτσι αισθάνθηκα την ανάγκη να δημιουργήσω, για να μπορέσω να σταθώ πάλι στα πόδια μου. Έπρεπε όμως να το κάνω με τέτοιο τρόπο, ώστε να δώσω στα παιδιά μου, δυνατό παράδειγμα πως ακόμη κι αν λυγίσουμε, ακόμη κι αν πέσουμε, να ανακαλύψουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και να σηκωθούμε να χορέψουμε το κατά δικό μας, πεντοζάλη», Κωνσταντίνα Χαριτάκη

Ένας χρόνος, ένας κύκλος, σαν ημερολόγιο… Η Αλεξία τα βάζει με τα κοινωνικά «πρέπει» και στερεότυπα, αποφασίζοντας να ορίσει τη ζωή της όπως η ίδια θέλει. Ανάμεσα σε Χανιά και Ζάκυνθο, όπου θα εργαστεί ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός, θα χαράξει το δικό της σημείο μηδέν, δημιουργώντας την αφετηρία της προσωπικής της επανεκκίνησης. Τα Χανιά, η Ζάκυνθος, το Ηράκλειο, οι ανθρώπινες σχέσεις και οι αλήθειες μας, γίνονται ο καμβάς όπου πάνω του χαράχτηκε το «Σημείο μηδέν», (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Το βιβλίο έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα σε εκδηλώσεις που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς, σε συνεργασία με την Περιφέρεια Κρήτης, το Δήμο Ηρακλείου και το Δήμο Αποκορώνου, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, στο Στύλο και στις Καλύβες Αποκορώνου, καθώς και στο Πολύκεντρο Νεολαίας Δήμου Ηρακλείου στο Ηράκλειο.

Μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ συνέντευξη της Κωνσταντίνας Χαριτάκη στον Χρήστο Τσαντή
ΕΙΠΑΝ για για το βιβλίο:
«Το μυθιστόρημα με τίτλο ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ είναι ένα παράδειγμα θάρρους, δύναμης, αισιοδοξίας και ελπίδας, ένα δροσερό ανάγνωσμα στην ξηρή εποχή μας. Από κάθε του γραμμή, από κάθε του λέξη ξεπηδούν εκείνα τα συναισθήματα, ξεχασμένα από τους περισσότερους στις μέρες μας, τα μοναδικά όμως που μπορούν να μας ολοκληρώσουν και να μας ισορροπήσουν ως ανθρώπινα όντα. Η Αγάπη, η ανιδιοτελής φιλία, η αγνότητα των σχέσεων. Και ταυτόχρονα το κείμενο μάς θυμίζει τις αστείρευτες δυνάμεις που κατέχουμε για να διεκδικήσουμε, να παλέψουμε για τις πραγματικές μας επιθυμίες, αρκεί να απαγκιστρωθούμε από την έννοια του δεδομένου. Όλα μπορεί να τα καταφέρει ο άνθρωπος, αν δεν αποδεχθεί το δεδομένο, αν δεν βυθιστεί μέσα στο υπάρχον, θεωρώντας το ως τετελεσμένο, αν δεν παραιτηθεί από τον αγώνα για το καλύτερο», Κυριάκος Κώτσογλου, Αντιπεριφερειάρχης Κρήτης στους τομείς Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

«Μέσα από μία ιστορία επανεκκίνησης, η Κωνσταντίνα Χαριτάκη μας εμψυχώνει και μας δίνει με χειροπιαστό τρόπο ένα παράδειγμα ανθρωπιάς, καθώς σμιλεύει την πρωταγωνίστρια του βιβλίου της έτσι που κάθε γυναίκα μπορεί να ταυτιστεί ή να τη νοιώσει και να την καταλάβει», Αργυρώ Μπενάκη, Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Αποκόρωνα.

«Το βιβλίο της Κωνσταντίνας Χαριτάκη αξίζει να διαβαστεί πλατιά, από όλους του φίλους του καλού μυθιστορήματος, καθώς μεταφέρει αξίες και ανθρωπιά. Στις σελίδες του παρελαύνουν τα υλικά με τα οποία ο άνθρωπος μπορεί να κάνει καλύτερη τη ζωή του», Χρήστος Τσαντής, συγγραφέας – σύμβουλος ψυχικής υγείας.

«Με το βιβλίο της Κωνσταντίνας ταξιδεύεις, νιώθεις ότι περπατάς στα πολυτραγουδισμένα σοκάκια των Χανιών αλλά και της Ζακύνθου, βλέπεις με τα μάτια των ηρώων του βιβλίου, τα ιστορικά κτίρια και μαθαίνεις την ιστορία τους. Ακούς να τραγουδιέται ο Ερωτόκριτος, χορεύεις μαζί τους ηρωικούς χορούς, όπως τον πεντοζάλη, αλλά και ερωτικούς, όπως τη σούστα και στο τέλος παίρνεις και ένα μάθημα ζωής«, Μαρία Καλουδάκη, φιλόλογος

«Η ηρωίδα προσπαθεί να καταλάβει πως είναι δυνατόν να ζήσει μέσα στον παραλογισμό μιας πατρίδας που από την μία μεριά της ζητάει να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή μέσα σε μία νέα οικογένεια, την δική της και από την άλλη την κρατάει όμηρο μέσα στην επαγγελματική αβεβαιότητα. Πώς είναι δυνατόν να δεχτεί ότι ο γάμος της αντί να είναι το κορύφωμα μιας σχέσης αγάπης, αντίθετα για να γίνει της ζητάει να θυσιάσει τα όνειρά της και τα ενδιαφέροντά της και να μετατραπεί σε μία πράξη μίσους. Αισθάνεται δέσμια του «πρωτοκόλλου», ενός μηχανισμού καταπίεσης που με προφάσεις όπως «τι θα πει ο κόσμος», ή «έτσι είναι το έθιμο», προσαρμόζεται εύκολα σε κάθε νέα κατάσταση καταστρέφοντας ανθρώπινες ζωές και φτάνοντας στη υπέρτατη πράξη βίας, την βεντέτα, αυτοκαταστρέφεται αφήνοντας πίσω ανίατες πληγές», Σπύρος Κήττας, Αρχιτέκτονας-μουσικός.