Το μη επιδοτούμενο φως στο Τρίγωνο, το ΦΠΑ της Πλάκας και ο φαντάρος πριν τη σκοπιά
Οι αναμνήσεις όταν είναι ευχάριστες σε βοηθούν να ξεπεράσεις τις δύσκολες καταστάσεις.
Και πόσοι άραγε είναι αυτοί που θυμούνται τον Έβρο ευχάριστα, ακόμη κι όταν πέρασαν ως φαντάροι από δω. . . Είναι χιλιάδες.
Ένας φίλος μου, μου είπε πριν λίγες μέρες, όταν βρεθήκαμε για καφέ στο Σπήλαιο, ότι στα Δίκαια, πριν από 20 χρόνια, ήταν περίπου 20 εμπορικά μαγαζιά ανοιχτά. Μέχρι και κατάστημα νυφικών υπήρχε. Μέσα σε λίγα χρόνια, έκλεισε το ένα μετά το άλλο κι όσοι απέμειναν, προσπαθούν να κρατηθούν.
Πριν 7 περίπου χρόνια, ένας φίλος μου βενζινάς, ο οποίος έφυγε μετανάστης στη Γερμανία, μου είχε πει, ότι πρέπει να βάζουμε βενζίνη στην Ελλάδα κι όχι στη Βουλγαρία, γιατί ο βενζινάς που διατηρεί κατάστημα στο Τρίγωνο, το βράδυ ανάβει το φως του σπιτιού του. Αν κλείσει το μαγαζί του, το φως θα σβήσει.
Πόσα φώτα άραγε έσβησαν από τότε;
Σε κάθε χωριό του Έβρου, υπάρχει τουλάχιστον ένα καφενείο. Υπάρχουν χωριά που τα καφενεία ανοίγουν για δύο τρεις πελάτες. Ένα τέτοιο καφενείο, υπάρχει και στον Κριό.
Εκεί όμως πάνε οι ελάχιστοι παππούδες του χωριού και αφήνουν το χρόνο στην κυρά τους να σιδερώσει, να μαγειρέψει, να νοσταλγήσει, να αναπολήσει. Εκεί πάνε οι παππούδες και μιλάνε. Και είναι πολύ σημαντικό το καφενείο, το κάθε καφενείο να είναι ο δίαυλος επικοινωνίας, στα έρημα χωριά του Έβρου.
Πριν λίγες μέρες, πέρασα βράδυ από χωριά της περιοχής των Μεταξάδων. Αν δεν ήταν και κάποια καφενεία ανοιχτά, θα ένοιωθα ότι δεν υπάρχει ψυχή.
Αυταπάτες δεν έχω. Οράματα δε βλέπω, αλλά όνειρα έχω. Κυρίως έχω αναμνήσεις. Κι όταν περνάω από κάποια μαγαζιά, θυμάμαι τα ωραία βράδια που μας χάριζαν μέχρι πριν λίγα χρόνια, όταν πηγαίναμε με το κορίτσι, τους φίλους, τις σειρές που ήταν από άλλες περιοχές.
Μόνο στη σκέψη, ότι κάποιο μαγαζί θα κλείσει, γιατί πολύ απλά ο επαγγελματίας που το κρατάει δεν μπορεί να πληρώνει πολλαπλάσια απ’ όσα πλήρωνε μέχρι πριν από λίγα χρόνια, σε ρεύμα, ασφάλεια, ποτά, προμηθευτές, την ώρα που η πελατεία συρρικνώνεται, με γονατίζει.
Για τις αναμνήσεις, τα φώτα που κρατούν «ζωντανά» τα χωριά, για χιλιάδες λόγους, πρέπει να κρατήσουμε ανοιχτά όλα όσα μας κρατάνε.
Δεν θα πω για τον ΦΠΑ που επιβαρύνει τον καφέ, το ίδιο στον Έβρο και στην Πλάκα, με τα εκατομμύρια τουρίστες. Δε θα πω για την ίδια τιμή του επαγγελματικούς ρεύματος, δε θα πω για πόσα άλλα.
Μία ευχή μόνο θα δώσω, το μαγαζί της φωτογραφία, να παραμείνει μαγαζί και να περάσουν από αυτό χιλιάδες ακόμη, ερωτευμένοι, φαντάροι, αγρότες, Έλληνες.
Και για όσους δεν το αναγνώρισαν το καφέ της φωτογραφίας, είναι το Venus στην Πλάτη, ένα μαγαζί που μαζί με το Ροντέο, έχουν αφήσει τη δική τους ιστορία, γενεές τώρα.
Γιάννης Τομαδάκης