Τομαδάκης φωτοΣήμερα αποφάσισα να περάσω τη μέρα μου, λίγο διαφορετικά. Να μην πάω στο γραφείο, να μην ανοίξω, πριν επιστρέψω σπίτι, υπολογιστή.
Να κυκλοφορήσω, να μιλήσω με κόσμο, να δω τι γίνεται στην αγορά.
Όπου και να πας πάντως δεν ακούς και πολλά διαφορετικά. Ίσως όμως τα βλέπεις αλλιώς. . .
Σε δήμο είδα δεκάδες ανθρώπους να περιμένουν στην ουρά, για να κάνουν αίτηση για την κάρτα αλληλεγγύης. . .
Πριν λίγες ώρες ένας φίλος μου επαγγελματίας, μου είπε ότι περιμένει να μπουν λεφτά στις κάρτες αλληλεγγύης για να μπει και κόσμος στο μαγαζί του. . .

Ζούμε σε μία κοινωνία όπου περιμένουμε τις κάρτες για ζήσουμε ή περιμένουμε τη ζωή μέσα από τις κάρτες;

 

 

Το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, μπορεί πραγματικά να αποτελεί στήριξη σ’ όσους το λαμβάνουν, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί λύση.
Μη με ρωτήσετε για τη λύση, γιατί γι’ αυτή έχουν ειπωθεί πολλά. Θα σας θυμίσω το Ζάππειο, το ΔΝΤ, τον Τόμψεν, τη Λαγκάρντ. Όλοι απέτυχαν.
Αποτυχία είναι και η λύση του εθνικού νομίσματος, γιατί ούτε σχέδιο υπάρχει,, ούτε αξιόπιστη πρόταση.

Κι όμως, σε μία φτωχοποιημένη κοινωνία, οι κάρτες αυτές αποτελούν λύση για όσους δε διαθέτουν χρήματα, είτε είναι καταναλωτές είτε είναι επαγγελματίες χωρίς καταναλωτές. Εκεί μας κατάντησαν. Όχι δεν καταντήσαμε εμείς την κοινωνία μας έτσι. Μας οδήγησαν.
Δυστυχώς όσο δεν υπάρχει πραγματική οικονομία, τόσο οι ελπίδες για μια άλλη κοινωνία θα είναι διαφορετικές.
Την αλληλεγγύη μας λοιπόν σ’ όλους. Είτε είχαν, είτε έχουν, είτε δεν απέκτησαν ποτέ.
Μόνο αυτό μας έμεινε;
Ελπίζω πως ΟΧΙ.
Γιάννης Τομαδάκης