Δε μας φταίνε τα μνημόνια, από τα οποία δεν πρόκειται να απαλλαγούμε αν. . .

Διαβάζω, ακούω, αισθάνομαι. Οργή για τα μνημόνια, οργή για τον Τσίπρα, τον Καμμένο και τα άλλα παιδιά. Ειλικρινά απορώ. Η οργή ποιανής πολιτικής αποτέλεσμα είναι; Εμείς που ψηφίσαμε για δεύτερη φορά το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ – και το εμείς αφορά στο τελικό αποτέλεσμα της κάλπης – δε γνωρίζαμε ότι μετά τις εκλογές θα έρθει, αν όχι μνημόνιο, τουλάχιστον νέο πολλαπλό χαστούκι;
Νομίζω ότι είμαστε γελασμένοι ή καλύτερα ότι προσπαθούμε να πούμε ότι ξεγελαστήκαμε. Όχι Έλληνες, δε μας κοροίδεψαν. Το ξέραμε. Τώρα ίσως κάποιοι να αντιδρούν με όσα διαβάζουν, αλλά η προσωπική μου αλήθεια, αυτό δείχνει.
Ξέραμε ότι μετά το τέλος της κυβέρνησης Καραμανλή τα πράγματα θα ήταν θλιβερά. Το είχε πει και ο ίδιος ο κουρασμένος πρωθυπουργός πριν εγκαταλείψει τη θέση του καπετάνιου, γιατί το πλοίο δεν το άφησε. Είναι ακόμη βουλευτής. Είχε πει στην τελευταία του ομιλία να περάσουμε μαζί τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Βέβαια οι μέρες ήταν χρόνια. . . .
Επιγραμματικά γελάω όχι μ’ όσους πίστεψαν τον ΓΑΠ, αλλά με όσους πίστεψαν το λεφτά υπάρχουν, χωρίς να ακούσουν τη συνέχεια. Ο μελλοντικός, τότε, πρωθυπουργός, είχε πει ότι λεφτά υπάρχουν, αν καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή και πολλά ακόμη. Αλλά εμείς, δε θέλαμε να ακούσουμε τη συνέχεια. Τον ψηφίσαμε – στο αποτέλεσμα της κάλπης αναφέρομαι – γιατί πιστέψαμε, όσα δεν ακούσαμε.
Η ιστορία είναι πικρή. Αντί ο ΓΑΠ να πάρει μέτρα από την αρχή, έψαχνε την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, έψαχνε έξι μήνες για γραμματείες υπουργείων, έψαχνε, αλλά πετρέλαιο δε βρήκε. Κι αν βρήκε, εμείς δε το μάθαμε. Σωστά έψαχνε, λάθος έπραξε, λάθος το χειρίστηκε. Βέβαια σε πολλά δικαιώθηκε. Όμως το αποτέλεσμα είναι δραματικό για τη χώρα.
Δε μπορώ να πιστέψω, δε θέλω να πιστέψω ότι υπάρχουν ανθέλληνες πολιτικοί. Δε μπορώ να διανοηθώ, ότι ο κάθε πρωθυπουργός δε βάζει πάνω απ’ όλα αν όχι τη χώρα, την υστεροφημία του. Είναι δυνατόν ο Καραμανλής, ο ΓΑΠ ή ο Τσίπρας, να θέλουν να τους αποδοκιμάζει, μην χρησιμοποιήσω άλλη έκφραση, όλη η Ελλάδα;
Για να μπούμε στη θέση τους και να σκεφτούμε. Δε νομίζω. Τουλάχιστον θα ήθελαν να φύγουν με το κεφάλι ψηλά κι όχι με ψιλά. Όσο το άλλο που λένε, ότι αυτοί φτιάχνουν περιουσίες, έχω την αίσθηση, ότι οι περισσότεροι πρωθυπουργοί, μπήκαν στην πολιτική έχοντας περιουσίες. Ίσως να τις αβγάτισαν, ίσως και να έχασαν μέρος τους.
Δε θέλω να πιστέψω ότι μας κυβερνούν λαμόγια. Υπάρχουν λαμόγια. Υπάρχουν ανθέλληνες, υπάρχουν δοσίλογοι και προδότες. Δεν μπορώ όμως να διανοηθώ ότι οι Έλληνες εκλέγουμε τέτοιους συνεχώς.
Κι επειδή δεν είμαι μόνο Έλληνας, αλλά είμαι υπερήφανος Έλληνας, είναι τιμή μου που ζω στην Ελλάδα, θέλω να ελπίζω και να αναπνέω ελεύθερος. Θέλω να μπορώ να γυρίζω σπίτι μου και να ξέρω ότι την επόμενη μέρα, θα πάω στο γραφείο μου και δε θα αγχόνομαι για το λουκέτο. Θέλω να πιστεύω ότι στην σύγχρονη Ελλάδα, υπάρχουν και Τερτσέτης και Πολυζωίδης, όχι μόνο για να δικάσουν, αλλά και για να κυβερνήσουν.
Χρέος μας να τους εντοπίσουμε σωστά και γρήγορα.